Tattoo Philip: ‘Tatoeëren is een kunst, je blijft ontwikkelen’

Al op jonge leeftijd had Tattoo Philip een fascinatie voor tatoeages. Hij wist toen nog niet hoe het werkte en dat het eigenlijk geprikt wordt. Hij vond het gewoon geweldig. Op zijn dertiende, hij wist inmiddels hoe tatoeages worden gezet, vroeg hij zijn moeder om naalden. Zijn moeder reageerde verbaasd: “Wat moet jij nu met naalden?” Nou, Philip had Oost-Indische inkt gekocht en wilde zichzelf een tatoeage prikken. “Als je dat ooit in je leven doet, laat het dan door een professional doen”, zei zijn moeder toen. Vanaf dat moment begon het tatoeage avontuur voor Philip, een avontuur dat nog lang niet is afgelopen.

Dat Philip een tatoeage door een professional gezet moest worden had zijn moeder niet tegen dovenmansoren gezegd, want de zaterdag daarna zat Philip in de trein naar Groningen en ging hij naar Tattoo Karel. s’Avonds kwam hij thuis en liet hij zijn aller eerste tatoeages zien: “Maar dat was niet de bedoeling”, zei zijn moeder, “laat het je vader alsjeblieft niet zien.” Vanaf dat moment spaarde Philip al zijn geld op en zat hij bijna elke week in de tattooshop. Op zijn vijftiende zaten zijn armen al helemaal vol. Rond 1985 kocht een vriend van Philip een tattoo setje, waarmee hij thuis wat begon te tatoeëren. Philip mocht het ook proberen en je raadt het al, dat vond hij meteen geweldig. Tegenwoordig heb je oefenhuiden om het op te leren, maar in die tijd was het direct op een levend canvas. Gelukkig was hij altijd al goed in tekenen, dus aan technisch inzicht en creativiteit ontbrak het niet.

In de leer

Begin jaren negentig begon Philip serieus met tatoeëren. In Groningen ging hij bij Willem Meijer in de leer, waarbij hij de eerste twee jaar toch wel het pispaaltje is geweest. “Je pakt de klote klusjes op, je moet tatoeages herstellen, de zaak schoonhouden. Dit klinkt negatief, maar in de tattoowereld laat je hiermee zien dat je loyaal bent,” vertelt Philip. De loyaliteit betaalde zich terug, want uiteindelijk heeft Philip de techniek, de fijne kneepjes van het vak geleerd. De bedoeling was dat Philip de zaak van Willem zou overnemen, maar dit was helaas niet mogelijk. Op dat moment is Philip zijn eerste zaak in Leeuwarden gestart.

Inmiddels zit Philip zo’n dertig jaar in het vak en wil hij zijn kennis en vaardigheden graag doorgeven. Dit wil hij doen doormiddel van een serieuze opleiding waar de techniek, hygiëne en alle aspecten van het tatoeëren in worden geleerd. “Na de opleiding kun je gegarandeerd tatoeëren. Of het mooi is, dat ligt aan je talent, maar je zult alles weten van de techniek, hygiëne en je machine.” Dat Philip zijn vak wil overdragen aan een nieuwe generatie tattooartiesten betekent overigens niet dat hij zelf niets nieuws meer leert of de trends niet meer volgt. “Tatoeëren is een kunst en je blijft ontwikkelen en groeien. Er komen steeds nieuwe dingen bij, omdat mensen denken: ik probeer iets. Wanneer dat aanslaat gaat het hard: via Instagram en Facebook verspreidt het zich als een lopend vuurtje, mensen vinden het mooi en willen dat dan ook. Daarom zorg ik ervoor dat ik op de hoogte blijf en op die manier blijf ontwikkelen.” Philip is nu vierenvijftig en op den duur wil hij minder gaan tatoeëren, meer les gaan geven en eventueel een groothandel beginnen. “Ik heb van weinig dingen verstand, behalve van dit vak.” Hij is bereid om zijn kunst door te geven en een stapje verder te gaan. “Vaak word je dingen niet helemaal goed geleerd, de echte geheimen vertellen ze je niet. Namelijk iedereen die je het vak leert, wordt je concurrent. Maar ik wil nergens een geheim van maken.” Met de opleiding kun je ook een diploma behalen, maar je moet hem wel echt verdienen. Philip wil er een keurmerk van maken, waarmee je zijn persoonlijke goedkeuring krijgt.

De laatste jaren was Philip niet in de stad te vinden, maar sinds januari dit jaar is hij weer terug met een nieuwe zaak op Het Vliet. Hij is blij weer terug te zijn: “Als je een Leeuwarder bent kun je niet zonder de Oldehove. Het zit in je bloed.” De stad zit vol talent, waardoor de stad zich goed leent voor de plannen die er liggen. Philip ziet de potentie en pikt het talent er feilloos tussenuit. Met zijn opleiding hoopt hij een waardige opvolger te vinden die in zijn zaak voor hem kan werken. Hiermee kan hij meer tijd vrij maken voor het lesgeven en voor de opleiding die hij nu zelf volgt: het tatoeëren van wenkbrauwen. Philip daagt zichzelf graag uit en kwam er achter dat het tatoeëren van wenkbrauwen een hele kunst is: “Een halve centimeter maakt een wezenlijk verschil in de gezichtsuitdrukking van de persoon.” Met de nieuw geleerde techniek geeft Philip mensen een stukje zelfvertrouwen, vooral bij vrouwen die vroeger te veel van de wenkbrauwen hebben weggehaald.

Elke tattoo zijn eigen verhaal

Het verhaal achter de tatoeage is voor Philip misschien nog wel belangrijker dan het kunstwerk zelf. Zo heeft hij een aantal tatoeages mogen zetten bij mensen die ongeneselijk ziek waren en die nog een wens hadden voor een tatoeage. Dit doet hij overigens altijd belangeloos, hij doet het puur voor de mensen zelf. Philip heeft door de jaren heen ook wel bekende artiesten getatoeëerd, maar er zijn andere klanten die hem meer zijn bijgebleven. Zo vertelt hij over Nienke. “Nienke is zwaar spastisch en kan niet praten. Ze wilde zo graag tatoeages en ik heb haar eerste tatoeage gezet. Nienke was meteen verslaafd en kwam uiteindelijk regelmatig terug. Samen met haar begeleider zocht ze dan de plaatjes uit van de tatoeages die ze wilde hebben. Dit blijft mij natuurlijk altijd bij, meer dan een  bekende persoon waarbij ik een tatoeage heb mogen zetten.” En zo zijn er nog een aantal verhalen waar Philip goede herinneringen aan heeft. Je kunt wel stellen dat Philip graag onderdeel is van een mooi verhaal en iets wil betekenen voor een persoon. Voor iedereen is de motivatie voor een tatoeage verschillend en als tien verschillende mensen dezelfde tatoeage willen, zorgt hij er altijd voor dat ze stuk voor stuk anders en uniek zijn.

Foto: Simon van der Woude

Tekst: Johan Weitenberg