Mora, Beckers, Van Dobben en Aviko. Maar ook zelfgemaakte snacks. Bij snackbuffet Het Vliet vind je het allemaal. Je moet wel ter plekke bestellen. Bezorgen doet Sjors namelijk niet aan. “Ik geniet zo van het persoonlijke contact. En dat mis je bij het bezorgen. Dat zijn gewoon handelingen. Ik heb al eens gezegd: als we gaan bezorgen, stop ik gelijk met de zaak!”, vertelt Sjors lachend.
Persoonlijk contact
Want dat stukje persoonlijke contact is tegelijkertijd ook de kracht van snackbuffet Het Vliet, geeft Sjors vrolijk aan. “Iedereen komt bij ons binnen. Ferd Crone (voormalig burgemeester van Leeuwarden, red.) staat bij wijze van spreken tussen de grootste criminelen te genieten van een lekker patatje.”
Wie het ook is: bij Sjors weten ze wat ze kunnen verwachten. “We maken een grapje en een praatje. Alles kan bij ons! En wie er ook bestelt: iedereen is gelijk. De mensen zijn onze klanten en komen om iets lekkers te halen. En ik behandel iedereen op dezelfde manier.”
Sjors is de tweede generatie Feenema die je achter de toonbank vindt. Zijn vader kreeg in 1973 de snackbar in handen. Slager Dick Braaksma, waar Sjors zijn vader werkte, kreeg dat jaar het idee om een snackbar te starten. “In 1973 moest mijn vader in militaire dienst, maar werd al gauw door Braaksma gebeld. Hij was niet geschikt voor het snackbarleven en vroeg of mijn vader de boel wilde overnemen. Zo gezegd, zo gedaan.”
Waar zijn vader de snackbar runde, verzorgde zijn moeder wat achtergrondzaken. “Rond mijn veertiende ben ik hier ook begonnen met werken. Ik begon met het bijvullen van de sigarettenkast op de zaterdagen en het bijvullen van de ijsjes. Daarna kwamen de vakanties erbij en zeventien jaar geleden heb ik de zaak overgenomen.”
Nog steeds zelfgemaakt
In de afgelopen jaren is Sjors op dezelfde voet verdergegaan, op wat aanpassingen in het uiterlijk van de snackbar na. En nog steeds is het zo dat een deel van de snacks zelf wordt gemaakt. “Onze kroketten vind je nergens anders”, zegt Sjors trots.
“Mensen rijden er speciaal voor om! Er zijn klanten uit Sneek die bij ons de kipschnitzels bestellen. En dat doen ze al jaren! Je vindt hier gewoon niet hetzelfde als in andere snackbars”, vervolgt hij op dezelfde toon. “En soms willen mensen wel een snack van een bekend merk. Wanneer ik dan vertel dat we ook zelf maken, willen ze het ook proberen. En dat levert vaak positieve reacties op.”
Zo, weer een nieuwe vriendin?’
Het was hard werken achter de toonbank, maar dat leverde veel bijzondere momenten op. Een eigen documentaire in 2009, bijvoorbeeld. Of een literair festival in 2014, met flinke namen zoals Nico Dijkshoorn en Sylvia Witteman. Sjors straalt wanneer hij praat over beide evenementen. “En die documentaire: mensen praten er nog stééds over. Echt: fantastisch.”
De mentaliteit en houding van de klanten is flink veranderd, geeft de snackbareigenaar aan. “Mensen komen tegenwoordig binnen met de telefoon in hun hand en willen snel weer weg. En dat vind ik heel erg jammer. Zoals ik zei: ik hou echt van dat sociale contact.”
Bij vaste klanten is en blijft Sjors nog ‘lekker informeel’, zoals hij zelf vertelt. “Je maakt wel eens een grapje. En het is ook wel eens misgegaan, hoor. Toen zei ik tegen een man die met zijn vrouw langskwam: ‘Zo, weer een nieuwe vriendin?’. Nou, dat moest ik wel echt even uitleggen”, lacht hij.
Tijd voor de kinderen
Ook al is het contact gezellig: het jarenlange werken en de lange dagen zijn ook de achterliggende redenen om de snackbar in de etalage te zetten. “Ik ben constant met Het Vliet verbonden. En ik wil tijd voor mezelf en de kinderen. Het is inmiddels al zo vaak gebeurd dat er in de planning iets misging en ik moest inspringen”, vertelt Sjors op serieuze toon.
“We gaan wel eens een weekendje weg. Je zoekt dan iets in de buurt op, zodat je terug kan als het nodig is. Of mijn vrouw gaat met de kinderen naar het huisje toe en ik ben wéér aan het werk. Dat wil ik niet meer. En ik wil ’s weekends ook weer eens vrij hebben.”
Stilzitten wordt lastig, kan hij nu al vertellen. “Want meer rust en vrije tijd krijgen: ik weet niet of het lukt. Ik wil iets doen in de richting van elektrotechniek. Het is iets heel anders, maar heb er wel ooit voor geleerd. En ik zal natuurlijk ook bij moeten leren. Ik denk dat het dankbaar werk is. Maar wat er verder gebeurt? Dat weet ik nog niet. ‘Iets met’ is alles dat ik zeker weet. Dus bind mij hier niet op vast.”
Op dezelfde voet verder
In de tussentijd is Sjors nog op zoek naar een koper. En dat moet het liefste wel iemand zijn die op dezelfde voet doorgaat met de zaak, geeft de eigenaar met enige moeite toe. “Het is eigenlijk wel een moeilijke vraag. Ik zou het zonde vinden als er wordt ingekocht, in plaats van dat de snacks zelfgemaakt worden. Ik denk dat je de zaak dan heel snel afbreekt.”
Maar: als de zaak verkocht is, is de zaak natuurlijk verkocht. “En dan kan ik er niets meer aan doen. In het begin wil ik best meehelpen om alles goed over te dragen, trouwens. En je hebt nooit de zekerheid of mensen op dezelfde voet doorgaan, maar ik wil wel iemand die er tweehonderd procent voor gaat.”
“Wie weet mis ik de zaak achteraf wel. Voor een echt goede prijs mag de zaak overigens ook wel naar iemand die niet op dezelfde voet doorgaat. Maar: stiekem liever niet. En de zaak hoeft niet weg, hè? Dat niet.”
Als de zaak te koop blijft staan, kan hij net zo goed blijven werken, grapt Sjors. “En als mensen een bod willen doen naar aanleiding van deze tekst? Ze kennen de voorwaarden nu. Bel maar en dan maken we een afspraak!”, sluit hij lachend af.
