Back to the future. Een jaar geleden verkocht ik mijn derde horecabedrijf ‘Norma Serveert’ aan mijn chefkok en bovenal goede vriend Herman. Ik had even een horeca time-out nodig. Maar, zo blijkt nu twaalf maanden later, iets wat ik eigenlijk ook wel wist; ik kan wel uit de horeca, maar de horeca niet uit mij.
Mijn passie als serverende kok annex kokende gastvrouw begon bij Markant Ondernemer Theo Douma, in de Koperen Tuin. Daar mocht ik als vijftienjarig meisje helpen in de bediening en heel af en toe bij het bereiden van de desserts die Chefkok Chris Nicolai kunstig bedacht had. Wat destijds begon als een bijbaantje groeide uit tot passie. Ik werkte bij veel leuke bedrijven en Restaurant Pompeï was daar zeker één van. Ik denk dat ik zeventien jaar oud was en er ongeveer een jaar gewerkt heb. Met veel plezier. Ik kwam binnen, kreeg een barsloof en een bijnaam: Pimmetje. Tot de dag van vandaag weet ik niet waarom juist die naam, maar ik vond het leuk. Ik voelde me thuis.
Iets dat de gasten ook blijkbaar voelden in die florerende jaren 90. Iedere avond was elk tafeltje bezet, meerdere malen. Iets dat niet veranderd is de laatste twee decennia, zo bleek toen ik er vorige week weer binnenstapte.
Ondanks dat we van vijf naar ruim twintig (!) pizzeria’s in Leeuwarden zijn gegaan, we een recessie en een full-blown financiële crisis voorbij hebben zien komen; bij Pizzeria Pompeï zit de zaak nog altijd afgeladen. Blijkbaar is alleen een vulkaanuitbarsting in staat om deze zaak eronder te krijgen.
Ook ongewijzigd en kenmerkend blijft de ingang; direct bij binnenkomst tref je aan de rechterkant de bar en aan de linkerkant de kleine open keuken met de twee grote pizza-ovens. Dat geeft gelijk een welkom gevoel; bij binnenkomst word je begroet door zowel de zwarte als de witte brigade. Het interieur is in de loop der jaren iets veranderd, maar niet veel. De Chiantiflessen aan de muur hebben plaats gemaakt voor een zogenaamd Customized Chalk Design, oftewel een creatieve krijttekening met daarop de vangst van de dag en andere specials. De sfeer van toen is ongewijzigd, op de achtergrond hoor je nog steeds Iglesias Sr. de liefde bezingen.
Onze gastheer van vanavond, Jort, draagt ook zeker bij aan de stemming. Hij ontvangt ons opgewekt en leidt ons naar het laatste vrije tafeltje op de vide van de zaak. We nemen plaats tussen de gemêleerde schare gasten. Hij neemt onze bestelling op en schrijft deze met pen op zo’n ouderwets carbonboekje, ik smelt en vind de wijn zonder vragen nu al lekker. Bij terugkomst weet hij te vertellen dat vooral de Napolitaanse pizza’s erg smaakvol zijn. Ik ga op zijn aanbeveling af en omdat het keuzezweet mij toch al snel uitbreekt besluit ik ook aan te sluiten bij de keuze van de chef: Italiaanse fantasie.
Mijn tafelheer van vanavond is Marcel van Dijk. Goede vriend, manager van de praktijkroute op het Friesland College en altijd kritisch als het neerkomt op etiquette, presentatie en smaak. Marcel besluit voor de Pasta All’Arabiata te gaan. Beide bestellen we vooraf de garnalen, ik die met knoflook, hij de Noorse. De uitstraling van de garnalen zijn wat fantasieloos, maar smaken prima. Het brood dat erbij geserveerd wordt maakt veel goed, huisgemaakt van pizzadeeg. Als de gastheer komt uitruimen vraagt hij of we de kruidenboter willen houden voor op de rand van onze pizza. Een zeer goed en attent idee vinden we.
Bij ons hoofdgerecht bestellen we een flesje Cabarnet Sauvignon van het wijnhuis 47 Anno Domini, uit de wijnstreek Veneto. Er wordt wel eens gezegd dat de uitspraak ´all the admired beauties of Verona’ van het personage Benvolio uit Romeo en Juliet eigenlijk de wijnen uit deze streek betreft. Persoonlijk vind ik dat net iets te veel credit, maar hij drinkt prima weg.
Als de pizza arriveert begrijp ik dat mijn voorgerecht wat saai was, de chef had al zijn fantasie bewaard voor mijn hoofdgerecht. Veel verse groenten, zachte mozzarella, zilte prosciutto en het lekkerste, Italiaanse gehakt. Ik word er blij van. Ook mijn tafelgenoot lijkt tevreden met zijn spaghetti. Al merkt hij wel op dat het boze pepertje waar deze naar vernoemd is best meer aanwezig had mogen zijn. Als we vol en voldaan aan onze koffie zitten, concluderen we dat bij Pizzeria Pompeï weinig veranderd is. En ik begrijp dat men hier met die verwachting steeds weer terugkomt.
