Hij beschrijft zichzelf als een emotiefotograaf, wij als leek beschrijven hem
als een verdomd goede fotograaf. Eén van Jan Edwin Geertsma’s foto’s is genomineerd in de National Geographic fotowedstrijd, categorie Mens. Uit 15.000 ingestuurde foto’s zijn er maar 45 gekozen. Wij zijn ontzettend trots dat we af en toe gebruik mogen maken van zijn diensten. Jan Edwin maakt van zijn hobby zijn werk en van zijn werk een kunstwerk.
Creativiteit vindt altijd zijn weg
Zijn leraren zeiden vaak: ‘Jan Edwin kan maar één ding en dat is tekenen’. Tijdens de lessen was hij altijd aan het dromen en tekenen. Om die reden is hij ook zonder diploma in dienst gekomen. Na zijn dienstplicht is hij blijven hangen; hij heeft in totaal acht jaar in het leger gezeten. Hier staat zijn creatieve kant te lang stil, het leger begint hem te vervelen. Hij besluit het roer drastisch om te gooien en neemt ontslag en richt zich op vormgeving.
Zijn vader koopt een Mac voor hem, in de hoop zelfstandig de computer en de programma’s te leren kennen. In de tussentijd solliciteert hij op elke vormgever vacature die hij tegenkomt. Zonder succes, want met geen ervaring en kennis wordt je niet aangenomen. Na een jaar proberen en vele afwijzingen verkoopt hij de Mac. Gek geworden van het thuiszitten besluit hij aan de slag te gaan bij het MCL. Hier werkt hij bij de ICT, een backoffice helpdesk voor alle computers in het ziekenhuis. Jan Edwin vertelt dankbaar: ’Ik deed daar af en toe wat in Photoshop. Mijn baas zag het en heeft toen een speciale laptop gekocht voor mij, zodat ik foto’s kon bewerken.’ Hier leert hij de ins en outs van het programma. Later krijgt hij de opdracht om bij het MCL een studio in te richten voor vormgeving. Hij krijgt daar de kans om te solliciteren op de baan als vormgever en grijpt deze meteen. Hij wordt aangenomen en heeft van zijn hobby zijn werk gemaakt. Nu zit hij met een nieuw dilemma, hij heeft een nieuwe hobby nodig.
Bij een workshop van een van de topfotografen van Friesland vindt hij zijn nieuwe passie. Dezelfde dag neemt hij afscheid van zijn compactcamera en koopt hij een professioneel toestel. Hij vraagt informatie op bij een fotograaf, die leert hem alles over het technische aspect. Het duurt niet lang voordat het MCL zijn foto’s ziet. De foto’s vallen zo in de smaak dat hij meteen benoemd is tot huisfotograaf.
Twee jaar geleden start de fotograaf Say Wad, zijn eigen fotografie en vormgeving studio. Zijn werk valt goed in de smaak. Zijn opdrachtgevers zijn zowel grote als kleine bedrijven. Welke opdracht hij ook heeft, hij ziet het niet als werk maar als het maken van kunst. De waardering is voor hem belangrijker dan het geld wat hij ermee verdient. ‘Als ik na een fotosessie van drie uur een volwassen man het resultaat laat zien en hij laat een traan weet ik dat ik het goed heb gedaan. Dat is in principe belangrijker dan betaald worden.’ Waardering moet je krijgen, niet vragen. Het is ook niet het idee van de fotograaf geweest om mee te doen aan de fotowedstrijd, een vriend heeft hem aangespoord.
Beatrix
De foto van Jan Edwin valt meteen op tussen de andere foto’s op de website van National Geographic. Het is de enige in zwart-wit, kenmerkend voor het werk van Geertsma, al is hij ook niet vies van een beetje kleur. De foto heet ‘Forgotten’ en is als enige van de genomineerden in Nederland gemaakt. Jan Edwin snijdt hier een pijnlijk onderwerp aan: dementie. In zijn foto laat hij zien dat hij goed is in het vastleggen van emotie. De vrouw op de foto probeert haar herinneringen weer op te halen, aan de hand van een boek over Beatrix. Op zondag 18 november wordt de winnaar bekend gemaakt.
Tekst: Derek Woudstra
Foto’s: Jan Edwin Geertsma
