Het verhaal van Ben, de wonderhond

Op 5 januari rende hond Ben zijn tuin uit, waarschijnlijk geschrokken van vuurwerk. Hij was spoorloos verdwenen. ‘We hebben alle instanties, dierenartsen, het asiel en de dierenambulance gebeld, maar er was nergens een melding binnengekomen,’ vertelt Martine Nauta, Bens baasje.

‘We plaatsten een bericht op Facebook en vroegen iedereen om naar Ben uit te kijken. Toen ging er een wereld voor ons open,’ vervolgt Martine. Er blijken allerlei groepen vrijwilligers te zijn die helpen bij vermiste dieren. Ze maken en verspreiden flyers en maken een WhatsAppgroep aan waarin ze de baasjes bijstaan bij de zoektocht.

Duizenden mensen deelden de berichten

‘Wij werden geholpen door ‘Thon’ en ‘Where is my angel’. We hadden dagelijks contact in de appgroep. Onze berichten op Facebook werden duizenden keren gedeeld. Dat heeft enorm geholpen. Want echt iedereen in de Trynwâlden keek uit naar Ben. Wanneer wij de eerste dagen ’s avonds uitgeput in bed lagen, hoorden we de mensen buiten nog Ben roepen. Hartverwarmend!’

Er werden vier speurhonden ingezet om Ben te zoeken. ‘We kregen de tip om onze gedragen sokken op een hoge plek in de tuin te hangen. De wind neemt de geur mee en zo kan de hond de weg naar huis makkelijker terugvinden. Een andere tip was om eten buiten te zetten. Liefst pens, dat heeft een sterke geur.’

Mysterieuze watervlekken

Naar aanleiding van het bericht op Facebook kregen Martine en haar gezin een zichtmelding. ‘Iemand had Ben op vrijdagavond rond 20:00 uur op de Nieuwe Straatweg gezien. Toen we daar op zondagavond gingen zoeken, troffen we opmerkelijke watervlekken op de Kaetsjemuoi-wei, dat in het verlengde van de Nieuwestraatweg ligt. Eén vlek had de grootte en vorm van Ben. Hij lag altijd graag op zijn zij met zijn poten recht vooruit, precies in de vorm van die watervlek. We hebben Diana, baasje van speurhond Jerzy van Stichting Asar zoekhonden gebeld. Zij hebben ons tijdens de vermissing van Ben enorm bijgestaan.’

Jerzy bevestigde dat Ben daar op de weg had gelegen. Dat doen speurhonden door hun poot op te tillen. Dit stille gebaar wordt hen aangeleerd zodat ze de vermiste dieren of kinderen niet laten schrikken als ze in de buurt zijn. ‘Het had dat weekend niet geregend en verder was de weg helemaal droog. De sloot naast de weg had hele steile, rechte oevers en was daardoor heel moeilijk om te beklimmen. De watervlekken waren een mysterie. Dat vond ook de Leeuwarder Courant. Zij plaatsten een foto van de vlekken in hun rubriek ‘gehoord en gezien’.’

Uiteindelijk kwamen er vier meldingen van mensen die Ben tussen 19:45 en 20:30 uur op de Nieuwestraatweg hadden gezien. Als Ben binnen een half uur door vier mensen was gezien, hoe kan het dan dat daarna niemand hem meer had gezien?

‘Ben was een grote Berner Sennen, die zie je niet zomaar over het hoofd. In combinatie met die watervlekken kwamen er verschillende scenario’s voorbij. Misschien was Ben aangereden en in de sloot beland? Had iemand hem er vervolgens weer uitgehaald? Dat zou een verklaring van de watervlekken kunnen zijn.’

‘We hielden rekening met alle scenario’s, maar met een open mind en een open hart. Want ineens ontstond een mogelijk scenario waar kwade opzet in het spel zou zijn. Dat vond ik het aller moeilijkste van de hele zoektocht. Want we leven in een hechte gemeenschap, iedereen hielp mee met zoeken. We kregen zoveel steun en support van mensen die we helemaal niet kennen. Echt fantastisch!’

Grote zoekactie

Doordat er zoveel mensen meeleefden en wilden helpen werd na een week besloten een grote zoektocht te organiseren. Ruim 60 mensen kwamen in de stromende regen opdagen om Ben te zoeken. ‘We hadden vijf locaties aangewezen waaruit mensen zelf konden kiezen. Iedere locatie had een coördinator waarmee we onderling contact hielden. De zoektocht heeft geen spoor van Ben opgeleverd, maar wat voelden wij ons enorm gesteund. Wat geweldig dat deze mensen op zaterdagmiddag in

de regen kwamen zoeken naar een hond die ze niet kenden. RTV NOF maakte een prachtige reportage van de zoekactie. Ik zei tegen hen; Laat het verhaal van Ben vooral gaan over de overweldigende steun en support die wij mogen ontvangen.’

Een wonder

Een week laten kwam op zaterdag het verlossende telefoontje. ‘Ik heb jouw hond gevonden’, zei een man aan de telefoon. ‘Hij is erg verzwakt en hij wil niet lopen, dus we moeten even kijken hoe we hem hier bij de boerderij krijgen.’

‘Hij leefde nog! Dat hadden we niet meer durven dromen. Ik denk dat Ben mijn stem door de telefoon heeft gehoord, want toen ik aankwam stond hij voor de schuur met de mensen die hem vonden. Hij rende op me af. Wat heb ik gehuild. Mijn hond! Na 15 dagen! Wat een wonder! Dat geeft je hoop in het leven.’

Liefdevol einde

‘De eerste dagen moesten we erg voorzichtig zijn met voeren, omdat zijn maag niets meer gewend was. Maar Ben kwam snel op kracht en trippelde al gauw weer voor ons uit. Het ging goed met hem. Maar na anderhalve maand ging hij ineens met de dag achteruit.’

‘Hij kreeg overal bulten op zijn lichaam, kon niet meer goed lopen en werd kortademig. Toen wisten we dat we hem moesten laten gaan.’

Precies op zijn 12e verjaardag is Ben overleden. ‘Maar wat zijn we dankbaar dat we hem liefdevol hebben kunnen begeleiden tot het eind. En wat hebben we 12 jaar van hem genoten! Wat een lieve vriend.’