Een tijdje geleden kwam hij in het nieuws: festivalproducent Wiebe Kootstra. Hij is de grote man achter een tal aan festivals, maar vanaf 1 oktober is hij de nieuwe evenementencoördinator van de gemeente Leeuwarden. Wiebe wil de verbindende factor worden tussen de culturele sector en het bestuur. Tijd om Wiebe even wat beter te leren kennen.
Ha Wiebe! Voor de mensen die jou niet kennen: kun je je eerst eens even voorstellen?
“Oh, dat vind ik altijd zo lastig om over mijzelf te vertellen. Ik ben dus Wiebe Kootstra en altijd al actief geweest in de evenementenwereld. Ik ben onderaan de ladder begonnen als roadie en heb mijzelf langzaam opgewerkt tot projectleider van de grotere evenementen, met name in het Noorden van Nederland.”
Aan welke evenementen moeten wij dan denken?
“Voor Leeuwarden was ik bijvoorbeeld verantwoordelijk voor Psy-Fi en al zo’n jaar of veertien voor het Fries Straatfestival, het oudste festival van Leeuwarden. Ook ben ik in verschillende functies verantwoordelijk voor onder andere het Bevrijdingsfestival, Koningsnacht, het Hemels Festival en 90’s XXL. Buiten Leeuwarden zijn het festivals als Kadepop en Noorderslag in Groningen. Het zijn er zo’n twintig die ik per jaar doe, waarvan het gros in Leeuwarden.”
Je bent een beetje het ‘festivalmannetje’ van de stad.
“Ook dat vind ik lastig om over mijzelf te zeggen. In de afgelopen jaren heb ik wel een netwerk opgebouwd met allerlei connecties. De evenementenmarkt is met name in het Noorden redelijk klein, dus je leert elkaar al snel kennen. Tijdens het samenwerken kom je ook veel dezelfde gezichten tegen bij verschillende projecten. Het is een klein wereldje.”
Als ik dit zo hoor, laat je veel achter.
“Een jaar geleden zijn al de eerste oriënterende gesprekken geweest en ik vond het toen al enorm interessant en een mooie doorontwikkeling. Zoals ik al zei: ik ben ooit begonnen als roadie en dan sta je waar je nu staat! Het is voor mij een logische stap om naar een functie als deze te gaan.”
“Vanwege het coronavirus zien mensen dat ze zonder evenementen in een slapende stad wonen”
“Je bent met zoveel verschillende evenementen tegelijkertijd bezig, in allerlei verschillende fases. Het is heel lastig om één moment van overdracht naar de ‘volgende generatie’ te pakken. Dat klinkt wel echt heel oud! Maar daar gaat het eigenlijk wel om. Dat was vorig jaar erg lastig. Nu, een jaar later, zitten we in een hele andere fase. Alle projecten worden nu boven water gehouden, zodat ze volgend jaar weer ingezet kunnen worden voor alle evenementen. Daardoor was het dit jaar makkelijker om alles achter te laten. Mijn afgelopen weken bestonden vooral uit afscheidsborrels op gepaste afstand en overdrachten.”
Dat doet vast wel iets met je.
“Ja, zeker. Dat merk je wel. Je bent wel trots op zo’n Straatfestival, waar je al vele jaren jaar al je creativiteit en energie in stopt. Of zo’n Psy-Fi festival waar je de laatste jaren mee bezig bent geweest om het te ontwikkelen. Dat fysiek overdragen en afscheid nemen doet zeker iets met je, maar ik ben overtuigd dat ik voor de sector vanuit mijn nieuwe functie meer kan betekenen.”
Had je deze baan ook genomen als corona er nu niet was?
“Voor alle duidelijkheid: ik heb deze baan niet genomen, maar gewoon gesolliciteerd. Er waren driehonderd sollicitanten en een apart bureau heeft de eerste selectie gemaakt en het hele proces bijgewoond. Daar ben ik erg blij mee, want er zijn vast mensen die er iets van vinden hoe ik van de ene naar de andere positie ben doorgestroomd. Het is heel prettig om voor jezelf te weten dat het fair is gebeurd. Als er geen corona was, had ik met hetzelfde dilemma gezeten: wanneer is het moment om je projecten over te dragen?”
“Het is heel prettig om voor jezelf te weten dat het fair is gebeurd.”
Je hebt nu afscheid genomen van al je projecten en morgen (deze tekst is geschreven op 30 september, red.) begin je met je nieuwe baan. Welk project doet het meest pijn om achter te laten?
“Dat is écht een hele moeilijke vraag en ik weet niet of dat echt te bevangen is. Het is het hele overbrengen naar een publiek. De hele opbouw daar naartoe en het overhandigen aan het publiek mis ik gigantisch. Als ik in de auto bijvoorbeeld bij een live-nummer het publiek hoor meezingen: dat is prachtig!”
“Ik ben een paar jaar producent geweest van het LUNA festival, het lichtfestival in Leeuwarden. In de afgelopen twee, drie jaar, zagen we dat we veel mensen op de been kregen en dat LUNA een hele mooie kunstuiting werd. Er is niet echt één project dat ik ga missen. Ik ben uiteraard trots op de ontwikkeling van Psy-Fi en wat ik heb mogen doen voor het Straatfestival, maar tegelijkertijd hebben we bijvoorbeeld uit Stichting Kadepop de stekker moeten trekken vanwege het coronavirus en zijn er allerlei evenementen niet doorgegaan. Dat doet het meeste pijn.”
Foto: Marcel van Kammen
