Heb jij er een beeld bij, bij mensen met PTSS? Vanaf mijn 17de kwam ik er achter dat er een vertekend beeld is bij een persoon met trauma. Dit door de buitenwereld, maar gek genoeg met name in de wereld van de ‘professionals’. De organisaties waar jij afhankelijk bent van zorg, ondersteuning en inkomen. Deze professionals zij zagen een welbespraakt meisje, die met haar grote woordenschat zich uitstekend kon uiten, een verzorgd meisje met een gezicht vol make-up.
Er werd mij gezegd; je vertelt iets heel verdrietigs, maar waar is de emotie? Elke intake, het zelfde verhaal. Zo ontzettend vermoeiend, en ik was al zo moe. Wat verwacht je eigenlijk? Dat een persoon met trauma na een aantal gesprekken zich veilig voelt bij jou? Door trauma zijn deze emoties al heel lang niet meer op de voorgrond. Ver weg gestopt, uit zelfbescherming.
Maar dat wil niet zeggen dat ze er niet waren. Ik had hulp nodig. Iemand die mij zag. Want ik was daar, al zag je geen tranen en las ik voor uit mijn boek vol trauma’s. Géén emotie, is óók emotie. Dat eeuwige gehamer op tranen willen zien, je boosheid uitlokken. Stop! Niet iedereen heeft dezelfde uiting van trauma. Er is namelijk niet één gezicht bij trauma.
Dus omdat ik lach, is dan alles dan goed met mij? Omdat ik beleeft ben, omdat ik welbespraakt ben, omdat ik mij mondeling goed kan uiten, omdat ik verzorgd ben, omdat ik make-up draag, omdat ik van mijzelf houd, omdat ik lief heb, omdat ik positief ben, omdat ik niet huil, omdat ik een bakje koffie aanbied, is dan alles goed met mij?
Ik was 31 jaar toen ik met geluk bij een ongeluk bij een medische psycholoog in opleiding terecht kwam. Hij was nogal geschrokken en verbaast dat mij nooit EMDR was aangeboden. Hij is direct tot actie gekomen zodat ik eindelijk de juiste ondersteuning mocht ervaren voor mijn trauma’s. Er werd geconstateerd dat ik al die jaren rond loop met PTSS, een label voor het leven.
Je kan ook genieten van de kleine dingen in het leven, die je een oprecht gelukkig gevoel geven, en daarnaast getraumatiseerd zijn. Zo zwart wit is het niet. Het meisje met de vlotte babbel, met het vrolijke opgemaakte gezicht, is het gezicht van Trauma. Dit is namelijk óók wie ik ben. De reden dat ik leef is juist dankzij mijn persoonlijkheid. Ik ben dankbaar.
Trauma is iets wat je hebt, het is niét wie jij bent. Wij zijn niét onze trauma’s. Saakje
Zo bijzonder! Moedig dat je dit ook deelt.
Ik herken mezelf enorm in je verhaal. Vanaf mijn jonge tienerjaren regelmatig bij mentale zorginstanties gezeten, die me vol wilden stoppen met medicatie. Mijn geluk was dat mijn partner een eind aan onze relatie wilde maken. Door de vermoeidheid wilde ik niet meer strijden en werden mijn trauma’s getriggerd. Mijn poh had me doorverwezen. De dag dat ik mijn diagnose chronische PTSS kreeg, viel een last van mijn schouders.
Dank je wel voor het delen van jouw ervaring!
U ook super bedankt voor uw reactie! Met veel liefs, Saakje
Het is ontzettend lastig om met PTSS een normaal leven te leven, maar je doet je best. Het label hebben is niet erg, het label niet begrijpen is erger. Zelf gediagnosticeerd en ook mijn dochter, die ook de diagnose borderline kreeg. Beide verwerk je het anders, maar mijn dochter brak met mij omdat zij mij de “schuld” gaf van haar trauma, niet leuk maar zo is haar verwerking. Accepteren is de enigste oplossing, of het nou leuk is of niet, iedereen verwerkt zijn trauma op zijn manier. Heel veel sterkte en succes!!
Voor u en uw dochter veel kracht toegewenst. Met liefs. Saakje