Op een hele warme dag in juli had deze bakkersvrouw van 44, mijn naam is Greetje, vakantie. En wat doe je op zo’n dag, op een camping, met een man en een hond, terwijl het ver boven de 30 graden is? Niets dus. Nou ja, niets…stil zitten, weinig bewegen, des te meer drinken en lezen. In een spannend boek, bladerend door magazines en surfend op het ‘wereld wijde web’.
En toen kwam ik zomaar opeens, al scrollend met mijn muis, een oproep van Dennis tegen, de inspirator achter de magazines en websites van onze stad zoals ‘Welkom in Leeuwarden’. Hij zocht vrijwilligers, beginnend schrijvers, die wat meer met hun talent willen doen maar nog niet zoveel ervaring hebben.
Nou, of ik talent heb weet ik niet, maar ik schrijf sinds kort wel columns en ik vind het leuk om te doen. Omdat ik een eigen zaak heb, ontbreekt het me aan zeeën van tijd en als vrijwilliger eens kijken of dit me ligt lijkt me prima.
Dus zo zat ik, dit keer op een hele natte dag, bij Dennis op kantoor. Nadat ik eerst ‘even’ een CV in elkaar had geflanst. Want normaliter beóórdeel ik als eigenaar van Bakkerij Schuurmans alleen cv’s in plaats van ze zelf te maken. Hoe doe je dat ook alweer, een cv schrijven? Nou ja, typen tegenwoordig dus. En o jee…wanneer heb ik welke studie afgerond? Maar gelukkig…het internet was mijn redding, genoeg templates te vinden. En de diploma’s lagen nog in de kast.
Het gesprek verliep soepel, want we kenden elkaar al een beetje. Dennis is namelijk gek op belegde broodjes van deze bakker op de hoek. We waren er snel uit en ik kreeg meteen deadlines mee. Deadlines…help! Daar hoor ik doorgaans alleen de studenten die bij me werken over. Maar ik kan het. Want ik heb een passie voor mijn vak als bakkerin en voor schrijven. En als je passie hebt gaat het vanzelf.
En dus geef ik jullie een kijkje in het wonen en werken in Leeuwarden, vanuit het perspectief van een ondernemer. Want het leven van een bakkersvrouw gaat niet altijd over rozen…maar biedt wel oneindig veel verrassende dingen.
“Oh ja,” zei Dennis, toen we elkaar de hand hadden geschud en ik de regen weer in zou gaan, ” je moet wel even weten dat ik voor 12.00 niet bereikbaar ben, want ik heb veel slaap nodig.” Het is maar goed dat hij geen bakkersvrouw is. “Prima hoor!”, zei ik. “Dat je dan ook even weet dat ik na 20.00 niet meer bereikbaar ben. Want dagelijks om 4.00 gaat mijn wekker.” Lang leve het ‘wereld wijde web’, want daardoor kunnen we gewoon contact hebben zonder elkaar wakker te maken’
leuk greetje.
hartelijke groeten djoeke