Review Pink Floyd Project: Precies wat ik kon verwachten…

Het interview met André Becker, de bassist van het Pink Floyd Project, voor het magazine Uit! in Leeuwarden had me nieuwsgierig gemaakt. Door zijn aanstekelijke enthousiasme kreeg ik het gevoel dat ik deze show niet mocht missen. Ik schaar mij onder degenen die zeggen een brede muzieksmaak te hebben, dus ook voor de muziek van Pink Floyd stond ik open. Daaruit kun je al opmaken dat mijn kennis van deze legendarische band niet al te groot is. Terwijl mijn gevoel met muziek toch in de jaren 70 is gevormd, dus in de hoogtijdagen van Pink Floyd. Maar in die tijd had ik meer met ‘soulkikkers’.

Twee kaarten had ik gekregen om deze review te kunnen schrijven. Al snel had ik iemand gevonden die dolgraag met mij mee wilde. Een echte fan, die alle nummers kan meezingen. Ik vond het wel prettig idee dat iemand mij wat toelichting kon geven, want een show à la Pink Floyd is niet bepaald standaard.

Het was zondagavond toen ik achteraan in de iets te grote rij bij de garderobe van Neushoorn aansloot. Alleen, want van mijn gretige metgezel had ik niets meer vernomen. Het duurde lang en in de rij zat weinig beweging. Ik besloot mijn jas maar mee te nemen, en liep achter de stroom van late vijftigers aan die richting zaal bewoog.

In het rustigste gedeelte zocht ik en een plekkie waar ik tegen ‘the wall’ kon leunen. De twee dagen die ik op de beurs ‘Vrouw’ in het WTC had gestaan begonnen hun tol te eisen. Vooral ook omdat ik bij wijze van demonstratie twee keer in het ijsbad van mijn goede vriend ‘De Friese Iceman’ had gezeten, maar dit terzijde. Het pulserende geluid van een hartslag dat al zeker een kwartier lang uit de geavanceerde speakers klonk terwijl de zaal in afwachting was, maakte me onrustig.

Al vechtend tegen mijn opkomende vermoeidheid verschenen twee mannen met een pop ten tonele; de show was begonnen. De pop begon te praten. Ik begreep niet wat zijn boodschap was, maar de rest van de zaal waarschijnlijk wel. De pop verdween en de band verscheen. Het eerste nummer werd ingezet en het feest der herkenning kwam los. Voor de rest van de zaal dan. Volgens mij liep het eerste nummer naadloos over in het tweede en misschien ook wel een derde. “Oh nee, geen compilatie,” dacht ik bij mezelf. (Ik vind het namelijk prettiger als een nummer een begin en een eind heeft.) Gelukkig, het was geen compilatie. Schuin voor mij stond een fan heel veel glazen bier te verzamelen.

Eindelijk het enige nummer dat ik kende werd ingezet. Bij het staccato ritme van ‘Another Brick in the Wall’ rende meer dan een dozijn uitgelaten kinderen het podium op om het bekende koor te vormen. Hartverwarmend was dat. De fan voor me pakte weer een biertje en vroeg vlak bij mijn oor of ik er ook een wilde. ”Dubbele bestelling,” legde hij uit. Ze waren met z’n twaalven. Toen volgde er een aantal nummers waarbij de registers flink open werden getrokken: een scheurende sax van Leeuwarder Hans Wijnbergen, een puike lasershow, filmbeelden, quadrafonische geluidsfragmenten, filmbeelden, animaties en natuurlijk zangeres Durga McBroom, die ooit met de echte Pink Floyd toerde.

Ik ervaarde de show van Pink Floyd Project exact zoals ik Pink Floyd vroeger ook ervaarde: ik had er helemaal niets mee. Hoezeer ik me ook openstelde, het raakte me niet. De man van wie ik het biertje had gekregen was al fan sinds zijn 16e. Hij was nu 55 en woonde in Beverwijk. Hij legde uit dat juist deze show van Pink Floyd Project zo gaaf was omdat er veel ‘oud werk’ werd gespeeld. Dat ik er niets bij voelde kon hij zich wel voorstellen. Lachend verklaarde hij: “Óf je bent lyrisch over Pink Floyd, óf je vindt het niets. Daar zit vrij weinig tussen.”

Pauze.

Ik besloot het tweede deel van de show niet af te wachten. Ook al zou die waarschijnlijk nog spectaculairder worden. Mijn benen hielden het niet meer en het beeld van een wárm bad kwam mij voor ogen. Ineens bedacht ik dat ik nóg een nummer van Pink Floyd kende: ‘Wish You Were Here…”