In onze rubriek De test van m’n leven, vertellen vrouwen over een zwangerschapstest die hen altijd bij zal blijven. Deze keer: Saskia (44) uit Menaldum kon volgens de arts onmogelijk zelf kinderen krijgen. Nu is ze moeder van zes. Ze vertelt over haar eerste positieve zwangerschapstest.
“Toen ik 21 was, kregen mijn man – hij was destijds 29 jaar – en ik een relatie. Ik had altijd al de wens om een groot gezin te stichten, en na een jaar gingen we ervoor. Hij werd dertig en de relatie voelde goed, we wilden heel graag een gezin met elkaar. Maar er gebeurde maar niks. Een jaar lang lukte het niet om zwanger te worden, waardoor we uiteindelijk in het ziekenhuis belandden voor onderzoeken.”
“Daar bleek dat het ons niet lukte om in verwachting te raken, omdat mijn man niet genoeg actieve zaadcellen had. ‘Doe maar mee aan de loterij’, zei de arts. ‘Want de kans is groter dat je die wint, dan dat je ooit zelf kinderen krijgt.’ Dat was een behoorlijke klap, maar gelukkig waren er nog een aantal mogelijkheden om zwanger te raken.”
Plotseling twee lijntjes
“Zo kreeg ik een jaar lang IUI-behandelingen: er worden dan zaadcellen in de baarmoedermond gespoten, en de rest moet het lichaam dan zelf doen. Dat leverde nog steeds niks op, behalve dat ik op z’n kop stond van al die hormonen slikken en prikken. Na een jaar zei ik tegen m’n man: ‘Ik ben er zo flauw van, ik ga een opleiding doen en we stoppen even met de focus op onze kinderwens. Ik trek het niet meer.’.”
“Een maand later deed ik een zwangerschapstest. Zomaar. Ik was niet eens overtijd, maar ik voelde me anders. Het was een gevoelsding. Ik deed hem thuis, beneden, op de wc. Het was een Clearblue-test, en er kwam een lijntje. Een lijntje? Dit kon niet. Het lijntje was ook niet heel donker, dus twijfelde ik of ik wel echt zag wat ik zag.”
“Ik hield hem tegen het licht in, bij de lamp, ik vroeg zelfs onze schoonmaker, die er toen toevallig was, of zij even wilde kijken wat zij zag. Maar ook zij zag wat ik zag: twee lijntjes. De test was positief. Meteen belde ik mijn man om het nieuws te vertellen. Hij kwam naar huis om de test te bekijken, en ook hij zag twee lijntjes.”
“Hoe was dit mogelijk? Ik voelde meteen angst: wij konden geen kinderen krijgen, dus dan zou deze zwangerschap vast misgaan. Ik heb wel 21 testen gedaan – van die van de Action tot die van Sensitest, elke dag weer. Dit kon niet. Op een gegeven moment gingen we naar de huisarts, die adviseerde ons om maar eens in babykleertjes te investeren in plaats van in zwangerschapstesten: ik was écht zwanger.”
“Ik was écht zwanger”
Vijfentwintig weken bang
“25 weken lang bleef ik bang dat het mis zou gaan, pas na dat moment kon ik een beetje rustig ademhalen: vanaf nu zou ze overlevingskans hebben als ze geboren zou worden. Deze zwangerschap voelde toen nog als een gevalletje once in a lifetime, ik was ervan overtuigd dat ik hierna nooit weer zwanger zou raken.”
“Wonder boven wonder raakte ik tien maanden nadat onze dochter geboren werd weer spontaan zwanger. En na de geboorte van onze tweede wéér. In totaal kregen mijn man en ik zes kinderen, heb ik een miskraam gehad en ben ik bij mijn laatste zwangerschap een kindje verloren: ik was zwanger van een tweeling, en een van de twee redde het niet.”
“Onze rit naar een groot gezin was een behoorlijke rollercoaster. De arts die constateerde dat kinderen krijgen voor mijn man en mij onhaalbaar is, kan ook niet verklaren waarom het toch zes keer gelukt is. Hoe het kan maakt mij eigenlijk ook niet uit, die eerste positieve zwangerschapstest – en alle daarna – zal ik nooit vergeten.”
