Al op haar 7e werd er bij Anna diabetes ontdekt. Daarna volgden heel veel ziekenhuisbezoeken en -opnames door verschillende complicaties. Nierdialyse en een dubbele transplantatie volgden, en ze belandde in een rolstoel. Ondanks alles kan ze nu weer leven; ze kan sporten, wandelen met haar hondjes en gaat op verre vakanties met haar vriend. “Ik hoop een voorbeeld te zijn voor iemand anders. Probeer altijd positief te blijven, ondanks alles en geef niet op.”
Je ziet aan Anna in eerste instantie niets anders dan bij anderen. Toch heeft ze meer meegemaakt dan haar uiterlijk doet vermoeden. “Ik was erg jong toen bij mij diabetes werd ontdekt. In de puberteit kreeg ik last van vervelende complicaties, wat onder andere leidde tot nierfalen en dialyse. Vervolgens kreeg ik te horen dat ik een nieuwe nier en alvleesklier nodig had om te kunnen overleven.”
Zware ingreep
Ze kwam op de wachtlijst te staan en kreeg op haar 27e de transplantatie. “Het was de enige manier om in leven te blijven. Toentertijd was het besef er niet, maar achteraf was ik echt heel erg ziek in die periode.”
Na de negen uur durende operatie werkten de organen gelukkig direct. “Het is een zware ingreep en helaas had ik opstartproblemen. Daardoor duurde de ziekenhuisopname acht weken en ben ik voor een tweede keer geopereerd. Twee dagen na deze operatie liep ik, vol nietjes, weer over de gang. Kun je nagaan.”
Niet alleen fysiek was het zwaar, ook mentaal moest ze erg aanpassen. “Ik moest mijn lichaam weer leren vertrouwen. Geen hoge en lage bloedsuikers meer en ik hoefde geen insuline meer te spuiten of mijn bloedsuiker te controleren. Een gekke gewaarwording als je op je bedrand zit en denkt dat je nog wat moet doen of vergeten bent.”
Beschadigde zenuwen
Een jaar na de transplantatie kreeg Anna opeens een dikke knie. “Het gekke was, ik had me niet gestoten of was niet gevallen: er was niks geks gebeurd! De fysiotherapeut en de huisarts wisten niet wat het was. In het UMCG hebben ze bij een controle van mijn organen gelijk ook een foto van mijn knie gemaakt.”
Het bleek een gebroken knie te zijn. Een maand lang zat Anna van haar enkel tot haar heup in het gips. Omdat het aanvankelijk een klein scheurtje was, kreeg ze een brace en mocht ze weer lopen. “Dit pakte verkeerd uit en het kleine scheurtje werd een grote breuk.”
“Het leek alsof mijn onderbeen niet meer aan mijn bovenbeen vast zat. Het rare was dat ik geen pijn voelde. Bij de orthopeed ging toen een belletje rinkelen: Charcot.” Door de diabetes zijn Anna’s zenuwen beschadigd, een aandoening genaamd neuropathie. “Ik voel bijvoorbeeld niet als ik een wondje onder mijn voet heb zitten.”
Rolstoel
“Charcot is een aandoening die de botten verzwakt en kan optreden bij zenuwschade. Omdat het eigenlijk alleen in de voeten en enkels voorkomt, hebben de artsen er nooit aan gedacht dat het bij mij in de knie zou kunnen zitten. Ik belandde in een rolstoel en mocht niks meer.”
Na anderhalf jaar kreeg ze een speciale brace van onder haar voet tot aan haar zitbot. “Ik mocht voorzichtig gaan lopen met een stijf been. Vreselijk ding! Langzaam maar zeker groeide het bot weer aan elkaar. Weliswaar vervormd, maar toch.”
Een paar jaar later gebeurde hetzelfde met haar enkel en moest ze acht maanden in het gips. In het ziekenhuis wisten ze ditmaal gelijk wat er aan de hand was. En toen begon het herstellen weer opnieuw. “Maar ik ben altijd positief en nuchter gebleven. Er is toen ook gesproken over amputatie. Zelfs dat weerhield me niet om altijd iets positiefs te blijven zien. Ik dacht: stel dat ik beter zou kunnen lopen dan nu met dat gekke been?”
Positiviteit
Haar positiviteit is bewonderenswaardig, net als haar tomeloze doorzettingsvermogen en de nuchterheid waarmee ze over deze hele periode praat. “Thuis droeg ik de grote brace steeds minder. Ik wilde weer normaal lopen,” legt Anna uit.
“In de periode dat ik in de rolstoel zat, kreeg ik twee hondjes. Dan moest ik naar buiten en in beweging komen, weer of geen weer. De artsen waren bang voor extra slijtage, maar ik wilde gewoon uit de rolstoel. Ook al kwam ik soms amper de straat uit, ik bleef doorzetten. En nu ben ik na bijna 11 jaar volledig uit de rolstoel en is de slijtage weggebleven!”
Ze kan weer fietsen, gaat naar de sportschool en is in het voorjaar bezig in de moestuin. Kortom: genoeg leuke dingen te doen! Tijdens de coronapandemie leefde Anna bijna volledig geïsoleerd. Door de medicatie heeft ze een lage weerstand en is extra vatbaar. Met terechte trots laat ze zien wat ze allemaal maakt. “Ik heb het mezelf aangeleerd via YouTube. Je begrijpt dat er heel veel tijd in ging zitten en ik eerst veel kon weggooien.”
Weer kunnen lopen
Hoewel de chronische vermoeidheid blijft, werken haar donororganen goed en is ze uit de rolstoel. “Ik heb een ingedeukte knie, maar ik loop weer. Daar gaat het om!” Ze werkt er hard voor om dat zo te houden.
“Gezond eten, genoeg bewegen en positief in het leven staan! Je leert na zoveel ellende te genieten van de kleine dingen. Ik vind het leven gewoon veel te leuk. Ik mankeer van alles maar kan weer zoveel. Ondanks alles heb ik mij nog nooit zo gezond gevoeld. Dat is heel waardevol en ik ben dan ook heel dankbaar!”
De vrolijke kleuren die ze in haar kledingontwerpen gebruikt typeren Anna: een heleboel optimisme. Toch staat ze ieder jaar stil bij wat er allemaal is gebeurd. “Mijn transplantatiedatum is 4 juni. Dit wordt gevierd en dan denk ik aan mijn overleden held. Deze dag is belangrijker dan mijn eigen verjaardag. Zonder transplantatie was ik er niet meer geweest; hij heeft mij een tweede leven gegeven. Ik kan weer leven en genieten!”
