Column Daniël Joe: ‘Oh, wat ver weg’

Al eerder heb ik verteld dat ik graag onderweg ben. Waar anderen mensen verschrikkelijk chagrijnig worden van het treinreizen, kijk ik naar buiten en geniet ik van al het moois dat voorbij raast. Regelmatig ben ik in het westen of midden van ons kikkerlandje te vinden. Maar wanneer ik aan vreemden vertel dat ik uit Leeuwarden kom, is er één ding dat ik standaard te horen krijg: ‘Oh, wat ver weg.’

Meestal begint het aan de grenzen van Friesland. Zo woont een vriendin van mij iets minder dan een kwartier van onze provincie af, maar voelt zij zich praktisch gezien een randstedeling. He-le-maal naar Friesland? Nee, daar begint ze niet aan. Ze woont wel ‘slechts’ twee uur van Utrecht af! En dat is natuurlijk praktisch niets. Tenminste, volgens haar dan.

Nog zo’n mooi voorbeeld: een deel van mijn vrienden woont in de omgeving van Zwolle. Om met iedereen af te kunnen spreken, moet ik eerst een kwartier naar het station fietsen. Daarna zit ik iets meer dan een uur in de trein.

Vervolgens zit ik nog een kwartier in de bus (of moet ik tien minuten lopen), voordat ik in het stadscentrum ben. Laatst stelde een vriend voor om met zijn allen eens naar Leeuwarden te gaan voor een middagje en avondje gezelligheid. Maar: dat vond de rest tóch ietsjes te ver weg. Dat ik trouwens precies dezelfde reistijd heb, laten ze graag in het midden…

Misschien kan Freek Vonk nog eens een special van ‘Freeks Wilde Wereld’ opnemen in het enge, verre noorden. Ik ben wel benieuwd hoe hij ‘bûter, brea en griene tsiis’ zou uitspreken. Drie seizoenen en een special: dat zal elke Nederlander goed doen.