Al meer dan veertig jaar vind je pizzeria Sardegna in de Grote Hoogstraat! Eigenaar Renato staat sinds 2011 aan het roer en heeft het, net zoals vele andere ondernemers, de afgelopen jaren ontzettend zwaar gehad. Zo heeft hij met moeite de prijs van zijn pizza’s deels verhoogd. Waarom en wat hij heeft meegemaakt? Dat vertelt hij ons graag.
“Het was 15 maart 2020, aan het eind van de middag. Toen werd om vijf uur besloten dat de horeca die dag om zes uur dicht moest. We hebben het restaurant gesloten, zijn alles gaan schoonmaken en in een soort slaapstand beland. Ik weet nog dat diezelfde avond iemand van de Leeuwarder Courant aan mij vroeg wat er ging gebeuren. Toen zei ik al dat het geen maanden moest gaan duren. Als je mij toen had gezegd dat we er nog ruim twee jaar aan vastzaten, had ik je uitgelachen.”
Personeel gesteund
“Vanaf de eerste week dat we dicht moesten, heb ik tegen mijn personeel gezegd: ‘Wat er ook gebeurt: ik blijf jullie steunen’. Zij hebben natuurlijk ook de huur of een telefoonrekening die ze moeten betalen. Ik kan ze niet als een jas aan de kapstok hangen en ze er weer afpakken wanneer ik ze nodig heb. Ik heb naar het gemiddelde maandloon van de afgelopen drie maanden gekeken en dat uit eigen zak betaald.”
“In juni mochten we voorzichtig weer open, maar het was ontzettend jongleren. De ene keer moest je drie ballen in de lucht houden en de andere keer wel zes of zeven. Ik ben wel heel dankbaar voor alle steun die ik heb gekregen, want het was echt overleven.”
‘Een vak apart’
“Destijds ben ik benaderd door een kennis. Hij heeft een kroeg in de Doelesteeg en kon zelf dus helemaal niets meer, dus is hij begonnen met bezorgen. Na een aantal maanden was het voor hem niet meer rendabel en hebben we met zijn drieën (de Yserman, keukencafé TOTT en pizzeria Sardegna, red.) de fietsen overgenomen.”
“Bezorgen is een vak apart en mensen waren ontzettend blij dat we gingen bezorgen, maar ik ben blij dat ik er nu van af ben. De marges waren erg klein, maar ik heb er wel veel van geleerd.”
“Uiteindelijk mochten we langzaamaan steeds iets meer en verdween de afstand geleidelijk, maar zat ik qua logistiek nog wel met de keuze tussen bezorgen en het restaurant. In oktober ben ik met bezorgen gestopt. Dat was echt pure noodzaak. Maar daarna kwam begin november de QR- code. En dat was verre van ideaal. Ik probeerde het zo goed en zo kwaad te doen als ik kon, maar na een paar weken gingen we wéér dicht.”
Alleen afhalen
“Mensen mochten van half november tot eind januari alleen afhalen. Voor tweeëneenhalve maand wéér minimaal inkomen. Ik ben er gelukkig wel zonder schulden en achterstallige betalingen uitgekomen. Het enige dat wel jammer is, is dat je tien tot vijftien jaar je pensioenpot opspaart. Die is na twee jaar weg.”
“Ik probeer nu te kijken naar een zonnige toekomst met een pensioenplan, opgebouwde buffers en weer plezier krijgen in mijn werk. Vooral de productprijzen zijn nu een punt van aandacht. Zo zijn de meelprijzen met veertig procent omhoog gegaan en kost de zonnebloemolie het dubbele. Ik probeer het slim in te kopen, maar ik heb in april wel een lichte prijsverhoging voor mijn pizza’s moeten doorvoeren.”
Transparant
“Daar wil ik transparant in zijn. Ik was altijd redelijk geprijsd, en dat ben ik nog steeds. Je kunt alleen geen drie of vier euro aan de prijs toevoegen. Dus ook daarin tast je in je eigen buidel, zodat het verschil kleiner wordt voor je gasten.”
“Ik hoop dat het over een halfjaar of een jaar allemaal weer wat beter gaat, maar ik zie het somber in. Maar ja, ook dat is ondernemen: knokken voor wat je waard bent en zoeken in oplossingen. Dat is nog steeds heel moeilijk, hoor. We blijven vooruit kijken, doorgaan en ik heb er nog steeds heel veel plezier in. Dat is denk ik het belangrijkste. Het is tijd om verder te gaan en je best te blijven doen.”
