Voordat ik begin, lijkt het me verstandig dat ik me even voorstel. Ik ben Jan Willem en samen met mijn beste vriend Ralph horecaondernemer in Leeuwarden. Vroeger noemden mijn vrienden mij al “Clark Kent” u weet wel, het alter ego (journalist) van Superman en zo voel ik mij nu ook.
Het KNMI heeft weer eens met code oranje gestrooid en ik zit uiteraard op de fiets. Eindelijk gearriveerd in ons gezellige koffiezaakje, vraag ik me al opdrogend af, wie in vredesnaam door code oranje naar de binnenstad gaat. Op het moment dat ik deur open stapt er een compleet verregende man binnen. Aan de manier waarop hij joviaal een “flat white decaf” bestelt, weet ik genoeg… een gast uit Amsterdam.
Spontaan begint de man een lofzang over hoe geweldig de historische binnenstad van Leeuwarden is, met de Oldehove, de rijke geschiedenis, de terpen, de prachtige geveltjes en dat hij ondanks de regen toch de praamtour wil doen om nog meer te ontdekken. Hij vindt het geweldig dat mensen elkaar hier nog groeten en staat versteld van de gastvrijheid van de “stugge Friezen”. Ik denk bij mezelf, deze man is verliefd op de stad waar ik zo van hou.
Maar liefde maakt blind zoals u weet. De frustraties over het verkeer, het afval na een festival, parkeerkosten, handhaving, belastingen en ga zo maar door, voeren de boventoon.
“Altied wat te klagen!”.
Wij Leeuwarders ervaren niet meer wat die “Randstatters” hier ervaren. Dat laten we ons toch niet gebeuren!
Blijf eens staan bij de gracht en ontdek de schoonheid van de binnenstad, fiets niet voorbij aan De Waag, maar kijk eens naar de details, beklim de Oldehove, bezoek een museum, koop op de markt en wees niet bang om weer ongedwongen verliefd te worden op onze stad.
Leeuwarders open je ogen, geniet, lach, blijf gastvrij, groet elkaar, draag de stad als een jas en word weer verliefd.
Quite right, jan Willem. Tot snel, Harry.
Kijk! Dat is het mooie van Leeuwarden!