Achter de schermen bij een festival gebeurt een hele hoop waar menigeen weinig van meekrijgt. Dit jaar heb ik van september tot en met december de promotie rondom het Freeze Festival verzorgd. Een leerzame ervaring waarin in mijn eigen kennis en vaardigheden en nieuwe zaken samenkwamen.
September 2018 ging de promotie voor Freeze los. De eerste namen waren bekend, waaronder de headliner Cradle of Filth. Hiermee werd al snel een stempel op deze editie gedrukt; een extreme headliner voor een festival waarin popmuziek in de breedste zin van het woord en Fries talent centraal staan. De keuze voor de metalband was bewust. Dit jaar zou er veel aandacht aan het Frozenland Festival van 1998 besteed worden, waar Cradle of Filth destijds ook speelde. Bovendien mag Frozenland gezien worden als voorloper van het Freeze Festival, onder andere door de brede programmering. Met deze headliner kwam echter meteen een uitdaging om de hoek kijken: hoe zorg je ervoor dat je niet alleen metalfans aantrekt? Gelukkig stonden naast Cradle of Filth namen als Colin Benders (Kyteman Orchestra), rapper Joost, Woe Blind Birds, Douwe Dijkstra en de sneue vertoning, Pip Blom en vele anderen op het affiche.
Het bereiken van de juiste doelgroep is tegenwoordig enerzijds gemakkelijker, aangezien veel mensen via social media heel specifiek te bereiken zijn. Anderzijds vis je met velen in dezelfde vijver, waardoor het nog steeds een behoorlijke uitdaging is de juiste mensen te bereiken. De doelgroep rond rapper Joost – pubers en jongvolwassenen – was bijvoorbeeld via Facebook al moeilijk te bereiken: hen vind je meer op Instagram, een platvorm waarop weer moeilijker te promoten valt. Natuurlijk draait het niet alleen om social media. Vooral de laatste weken voor het festival stond de provincie vol met rondwegcampagnes. Bovendien hing op elke middelbare school in Leeuwarden een poster van Joost, hingen de line-up posters in alle platenzaken en hingen er ouderwets posters op de plakzuilen. Men kon niet meer om Freeze heen.
Gaandeweg kwam ik natuurlijk de nodige struikelblokken tegen. Bands die niet meewerken of heel eigenzinnig zijn over hun stuk op de website, gemeenten die te krampachtig zijn over hun reclamebeleid, collega’s die een extra schop onder de kont nodig hebben, ikzelf die een extra shot motivatie kan gebruiken, en ga zo maar door. Toch is het vooral een mooie en leerzame ervaring geweest. Het leuke van het werken voor en tijdens een festival is namelijk de sfeer en de creatieve samenwerking. Verhaallijnen uitzetten en vervolgens de juiste media eraan koppelen; de puzzelstukken vielen geleidelijk op zijn plek. Het resulteerde in een festival waarop zo’n 900 bezoekers afkwamen.
Belangrijkste les? De realisatie dat hoe duidelijk het verhaal (achter het festival) bij jezelf ook is, je het naar buiten toe tien keer, misschien wel honderd keer moet uitvergroten om diezelfde boodschap over te kunnen brengen. En vooruit plannen; het blijft mijn valkuil. Uiteindelijk was het een mooie ervaring en waren de twee festivaldagen de kers op de taart. Twee dagen lang, 13 uur per dag doorwerken. Anderhalf liedje per act kunnen kijken en weer door moeten. Zonder een goed en gezellig team was het me natuurlijk niet gelukt, dus hen ben ik erg dankbaar voor de samenwerking. Uiteindelijk is een festival behoorlijk aanpoten, sta je dag en nacht paraat en is geen dag hetzelfde. Het moet je liggen, maar ik heb ervan genoten.
Verhaal: Johan Weitenberg
Foto: Jan-Sjoerd Geertsma
