In mijn vorige column schreef ik over het ‘bore-out’ fenomeen en over het feit dat de kunstenaarswereld geen vetpot is. Dat men altijd zijn oordeel klaar heeft liggen als het gaat over werken in de creatieve sector. Vaak bestempelt men je werk met ‘een beetje aanklooien.’
De afgelopen periode is best moeilijk geweest voor mij. Hoewel SELF. collective de afgelopen maanden steeds meer groeide en meer mensen bereikte, zijn wij nu officieel dakloos. Vrij onverwachts moesten wij ons pand uit. Wij hebben de expositie moeten verkorten en zijn hard op zoek naar een nieuwe ruimte voor onze thema-expositie in oktober. De noodkreten die wij luiden bij verschillende instanties in Leeuwarden mogen niet baten. Wat nou culturele hoofdstad? Ik heb mij echt verbaasd over het feit dat wij, een groep die een nieuwe beweging in gang zet en een platform biedt aan jonge kunstenaars en makers uit het noorden, niet of nauwelijks een helpende hand aangereikt krijgen. Prominenten hebben altijd hun lovende woordje klaar, maar als puntje bij paaltje komt, laten ze je gewoon in de kou staan. We hebben meerdere gesprekken gevoerd met de gemeente, maar er lijkt geen leegstand te zijn. Via de vastgoedbedrijven is er zowat niet in contact te komen met de eigenaren van de tientallen leegstaande panden in de stad, dit is in Groningen een ander verhaal. Carex zegt ook geen geschikte ruimte te hebben.
Naast SELF. zijn er nog andere collectieven die hard op zoek zijn naar een nieuwe ruimte, omdat de ruimte waar ze zitten niet meer is wat het ooit is geweest. Neem bijvoorbeeld Asteriks, die nu hun steentje bijdraagt met de Stadsoase. Asteriks brengt onder de aandacht dat er geen nieuwe makersplekken worden gecreërd. Leeuwarden gaat nog wel zien, wat wij als jonge pioniers allemaal in onze macht hebben. Het 25-jarig jubileum van de zoveelste kapot gesubsidieerde ‘culturele of kunstzinnige’ instantie stelt niks meer voor na 2018.
Er bestaat iets als xenofobie; angst voor het onbekende, wat ons momenteel te wachten staat is ook onbekend. Een ding weet ik zeker, ik heb absoluut geen last van xenofobie. Zonder een einde is er geen nieuw begin, een nieuw begin dat hopelijk veel moois met zich mee brengt.
Céline
